علت جبهه‌گیری درمقابل رپ چیست؟

اساسی‌ترین موضوع در چنین اظهارنظرهایی، زیرسوال رفتن یک سبک موسیقی‌ست. بحث قانونی شدن رپ در ایران و اینکه این موسیقی با چه ساز و کارهایی در کشور ما قابل اجراست، می‌تواند محل بحث بسیاری از اساتید و مسئولان کشور باشد اما زیرسوال بردن هنری که سالها در کشورهای بزرگ دنیا حضور پررنگ داشته؛ نمی‌تواند گزینه مناسبی برای مقابله با رپ باشد به چند دلیل:

موسیقی انتزاعی‌ترین هنر موجود است و این مسئله موجب می‌شود تا دیدگاه‌های مختلفی از یک موسیقی ثابت به وجود آید. با چنین نظری؛ چگونه می‌توان اظهار داشت یک سبک موسیقایی مخرب است و روی مغز انسان اثر منفی می‌گذارد؟ آیا جز این است که همه چیز به نوع استفاده هنرمندان از موسیقی برمی‌گردد؟
ملاک مخالفان برای این اظهارنظر که رپ؛ هارمونی و ملودی ندارد، چیست؟ باتوجه به محدودیت‌های موجود اصلی‌ترین راهکار برگزاری میزگردهایی‌ست تا در آن موافقان و مخالفان رپ به گفت‌وگو بپردازند اما واضح است که بسیاری از موسیقی‌های رپ تولید شده دارای آهنگسازی دقیقی هستند و حتی موسیقی تیتراژ سریال "او مثبت" اثر فردین خلعتبری نیز در سبک رپ بوده است. علاوه بر آن بسیاری از آهنگسازان رپ در ایران و خارج از کشور، به تحصیل آکادمیک موسیقی پرداختند و آگاهانه وارد این سبک موسیقی شده‌اند.
کم بودن تعداد نت‌ها در موسیقی رپ باعث شده رپ را سرزنش کنند یا آن را موسیقی بدوی مربوط به قبایل بدانند. مهمترین مسئله این است که بسیاری از آهنگسازان معاصر این روزها قصد دارند تا موسیقی خود را به قرون وسطا بازگردانند. آیا قطعه "فورآلینا" اثر "آروو پارت" که در آن از کمترین نت‌ها استفاده شده؛ موسیقی نیست؟ آیا کم بودن تعداد نت‌ها می‌تواند راهکار درستی برای مخالفت با رپ باشد؟
اشعار رپ تاکنون تاثیر مستقمی بر ادبیات داشته‌اند و این مسئله بارها در جهان مطرح شده. ایهام یکی از صنایعی‌ست که در رپ بسیار به‌کار برده می‌شود. علت سطحی خواندن اشعار رپ چیست؟ آیا این مسئله نیز بستگی به هنرمند و نوع بیان او ندارد؟ آیا شعرای موجود موسیقی پاپ همگی از اشعار پیچیده‌ای استفاده می‌کنند؟